عصر الکتریسیته پیش از آغاز قرن بیستم شروع شده بود اما تا پنجاه سال بعد و به بازار آمدن نخستین ترانزیستورها می بایست برای شروع دوران الکترونیک صبر می کردیم.

بزودی نیاز به وجود یکسو سازها در طراحی مدارات الکترونیک احساس شد و پیدایش نیمه رساناها بهترین پاسخ به این نیاز بود و واردات قطعات الکترونیک شروع شد.

 تنها کمی بعد از پیدایش دیودها مشخص شد که این نیمه رسانا ها قابلیت ذاتی تبدیل انرژی الکتریکی به نور را دارند.

چراغ ال ای دیها را بخشی از دنیای دیود (یکسوساز) ها می دانیم. به نخستین چراغ ال ای دیها دیود نورانی گفته می شد.

اساسی ترین کاربرد آنها محدود به صنعت الکترونیک بود و نقش نشانگرهایی را بر عهده داشتند که از وجود یا عدم وجود جریان یا روشن و خاموش بودن بخشی از مدار یا سیستم حکایت داشت.

هسته اصلی هر چراغ ال ای دی یک نیمه رساناست که آن را به نام ویفر (Wafer) می شناسیم. وظیفه اصلی ویفر تبدیل کردن انرژی الکتریکی به بخشی از انرژی الکترومغناطیسی است که به عنوان نور یا چراغ روشنایی می شناسیم.

 وقتی ویفر با پوششی از فسفر و ترکیبات دیگر پوشانده شد، میزان نور بوجود آمده بسیار شدت گرفت و قابلیت کنترل بیشتری پیدا کرد.

 با تغییر این مواد نورهایی با رنگهای بسیار متنوع  در ال ای دی hg    ایجاد گردید که هر یک بخشی از نیازهای چراغ روشنایی را می توانند پاسخ دهند.

نخستین چیپ های صنعت چراغ روشنایی در این زمان پا به عرصه وجود گذاشتند.